De geordende kleurvlakken van Wim Zorn

Wim Zorn creëert schilderijen als spirituele rustpunten. Zijn werk vormt een contrast met de snelle bonkige wereld om ons heen, een wereld waar weinig plaats is voor verstilling en verdieping.

De ontwikkeling van Zorn als autodidact verliep vanaf het midden van de jaren vijftig van schilderijen vol dunne lijnen, naar uiterst kleurrijke schilderijen in de jaren zestig en zeventig. Aanvankelijk schilderde Zorn figuratief. Het was met name de voormalige directeur van het Stedelijk Museum Schiedam Hans Paalman, die hem in 2002 aanzette de werkelijkheid los te laten, waarna Zorn zich ontwikkelde in het maken van abstracte schilderijen.

Zorns latere werken zijn herkenbaar door grote geordende kleurvlakken in een ruimte van rust. Sommigen noemen zijn werk emotioneel. Zelf zegt hij er het volgende over: “In een tijdperk waarin technologie ons overspoelt, herinnert mijn abstracte kunst aan het belang van fysieke aanwezigheid, van stilte, van échte ervaring. Kunst maakt de fysieke omgeving niet alleen mooier – het maakt het persoonlijk. Authentiek. Menselijk.”